Mężczyźni pytają mnie czasem, co się dzieje z ich żonami. Urodziły dziecko, były szczęśliwe a potem coraz bardziej markotne, drażliwe, często płaczą bez powodu.

 Panowie pytają co robić, jak się zachować, jak im pomóc. 

 Pamiętam, że w ciąży zdarzało mi się wpaść w kiepski nastrój i mąż złościł mnie, zupełnie nieadekwatnie do sytuacji. No, może tylko adekwatnie do tej, że w ciąży i w połogu, miewa się huśtawki nastrojów.

 Dobrze jest wiedzieć, że bliska osoba u naszego boku, stara się jakoś nas zrozumieć. Też jest zagubiona, nie bardzo rozumie, co się z nami dzieje ale bardzo chce pomóc.

 Nasi partnerzy starają się nas wspierać jak potrafią, chociaż czasem pewnie trudno im uzbroić się w cierpliwość i wyrozumiałość dla naszych humorów i niezrozumiałych emocji. Często czuja się odsunięci na boczny tor.

 Chociaż czasem trudno to przychodzi, starałam się rozmawiać z mężem jak najwięcej i mówić o tym, co przeżywam, co się teraz ze mną dzieje. Prosiłam, żeby wysłuchał i dał mi przyzwolenie na te dziwne, inne stany. Chociaż nie zawsze rozumiał, jego cierpliwość i akceptacja pozwalały mi odzyskać równowagę.

 Dopiero teraz jestem w stanie pomyśleć o nim, jak się czuł w tej nowej sytuacji, w obliczu zostania ojcem.

Naszym partnerom też może być wtedy naprawdę ciężko.