Dosłownie. Krzysiek jest w pracy, a ja pakuję torby bo na święta wyjeżdżamy do rodziny - 250 km. Zostaniemy tam kilka dni, mąż wziął trochę wolnego. Tak więc siedzę w domu i próbuję nie zapomnieć o niczym. Wszystko prasuję, pakuję a jak mi sie coś przypomni, to zaraz biegnę sobie zapisać, żeby nie zapomnieć. Od dziesięciu lat mieszkam w Krakowie i odwiedzam rodzinę, więc pakowanie weszło mi już w krew.

A dzieciaki jakby czuły że jestem zajęta i dokazują cały dzień. Albo płaczą, albo czegoś chcą, nie do wytrzymania. Jacuś ma mały katar, więc podaję mu kropelki. A Adaś mówi do niego: - Nie bój się Jacusiu, rachu ciachu i po strachu! :) Ma tylko 3 latka ale doskonałe poczucie humoru.

Poczytam jeszcze trochę i wracam do porządków. Lubię wracać do czystego mieszkania.

Odezwę się za kilka dni, po powrocie. Przyda mi się trochę oddechu od Krakowa.