To zawsze wielkie wydarzenie. Oczy mi się kleją po nieprzespanej nocy i ręka boli od lulania, ale jakoś to przetrwaliśmy i jest - mała biała kreseczka - ZĄB. Zapowiadał się od dawna, ale jakoś opornie szło.

Więc dzisiejszy dzień przeszedł nam sennie, monotonnie i z zamówioną pizzą, bo o gotowaniu nie było mowy. A na szczęście nikt nie narzekał a niektórzy (czyli starszy synek) byli  wniebowzięci.

Adaś zachwycił mnie dzisiaj swoją logiką myślenia. Mówi do mnie:

- Mamo, a jak Jacuś był mały to ty pogryzłaś i zjadłaś?!!

- O czym ty mówisz syneczku? - byłam wstrząśnięta.

- To jak on się znalazł w twoim brzuszku?

Moje dziecko myśli, jakie to krzepiące... Obdzwoniłam pół rodziny z tą anegdotą i zaraz zdałam sobie sprawę, że zachowuję się jak typowa kura domowa (nie obrażając). Z nudów dzwonię po rodzinie i zdaję relacje z kolejnego dnia. Ale za to dzięki temu, że jestem w domu nie omijają mnie takie smaczki jak ten dzisiejszy z Adasiem. I dobrze jest...