Po złych doświadczeniach z poprzednimy pracodawcami i informowaniem o zwolnieniu z powodu choroby, taka sytaucja zawsze przysparzała strach w mych oczach, ból brzucha i trzęsienie rąk. Ale od 2 lat mam nowego pracodacę i przekonałam się, zaraz na początku pracy, że informacje o zwolnieniu przyjmuje ze spokojem, nie grożąc utratą premii, czy innymi konsekwencjiami. Wiadomo w zawodzie nauczyciela, kiedy się pracuje z dziećmi, a rodzice nie zawsze dbają o to by zdrowe chodziły do przedszkola, to można coś złapać. Więc każdemu dyrektorowi  wydawałoby się powinno zależeć na dobru i zdowiu pracowników.

Ale kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, miałam już potwierdzone poprzez badania krwi i usg, to znów pojawiły się u mnie rozterki jak zawiadomić o tym pracodawcę w połowie roku szkolnego. No i poszłam na tą trudną jak dla mnie rozmowę, i powiedziałam, że jestem w ciąży, że to 6 tydzień. Nawet dyrektorka się ucieszyła, że mi się wreszcie udało, chciała zobaczyć zdjęcie z usg i pogratulowała. Powiedziała, żebym dbała o siebie, uważała itp. No i kolejne pytanie jej brzmiało: Czy masz zwolnienie? A ja na to, że nie mam, bo lekarz nie uznał tego za konieczne, ale gdyby były choroby zakaźne wśród dzieci to będę na zwolnieniu. No i od tej rozmowy minęły dwa tygodnie, gdy się okazało, że wśród dzieci panuje szkarlatyna :( no i co mi pozostało - idę na zwolnienie. Rozmowa z dyrektorką była bez emocji, rozumie, dziecko jest najważniejsze.

Myślę, że pokładała we mnie dużo nadzieji, i teraz musi się oswoić z tym, że nie może już na mnie liczyć tak jak wcześniej. W wielu sytaucjach ratowałam koleżanki biorąc za nie godziny, a teraz nic z tego. Ale jako dyrektor, jako kobieta wie, że posiadanie rodziny jest najważniejsze, a przede wszystkiem dobro i zdrowie tej małej istoty, którą noszę pod swoim sercem.