Historia banalna (lekarz na nocnym dyżurze nie chce przyjąć chorego), a jednak porażająca. Pacjentem, któremu doktor odmawia pomocy, jest kilkuletnie dziecko. "Guzik mnie obchodzi, że płacze z bólu" - słyszą rodzice w krakowskim szpitalu wojskowym od młodego laryngologa. "Z grzeczności nic nie muszę" - doktor nie kryje, kto jest panem sytuacji.

Za każdym razem cierpnę, gdy czytam o takim zachowaniu lekarza - zwłaszcza w stosunku do małego dziecka (choć nie tylko, cierpiący dorosły ma niemniejsze prawo oczekiwać dobrego traktowania). Pojawiają się pytania o zawodową etykę, kulturę osobistą, zwykłą ludzką przyzwoitość. Pojawiają się pytania o odpowiedzialność, konsekwencje służbowe.

Jednak z opisywanej przez "Gazetę Wyborczą" historii warto wyciągnąć i inne wnioski - dobrze, że robią to też autorki artykułu. Rodzice małego dziecka (większego zresztą też) powinni mieć opracowane "szlaki pomocy", procedury kontaktu z lekarzem, przychodnią, szpitalem - na każdą porę dnia i nocy. Rodzic nie może sobie pozwolić na zagubienie w nieprzyjaznym, trzeba przyznać, systemie opieki medycznej. Telefony "medyczne" na lodówce czy w telefonie komórkowym to standard. Wiedza, która placówka udzieli pomocy dziecku w nocy, w weekendy, w święta - również. Tylko taki rodzic uchroni dziecko przed niepotrzebnym bólem, siebie - przed zbędnym stresem. Ten związany z chorobą i cierpieniem dziecka jest i tak wystarczająco silny.