Zadzwoniła do mnie wczoraj koleżanka. Wzburzona jak morze w czasie sztormu. Powód? W telewizji zobaczyła program, w którym Ewa Pacuła skarżyła się na jeden ze szpitali, w którym nie pozwolono jej zostać z małym, kilkumiesięcznym dzieckiem. Mówiąc wprost - nawet ją wyrzucono z oddziału. - Jak można nie pozwolić matce opiekować się dzieckiem!? Na co idą nasze składki?! - zaperzała się koleżanka. Ponieważ najwyraźniej oczekiwała ode mnie reakcji, zareagowałam.

Podałam przykłady znajomych mam, które czuwały przy swoich dzieciach dzień i noc, siedząc na niewygodnych szpitalnych krzesłach. To prawda - nie jest to komfortowe, ale jeśli na sali leży kilkoro dzieci, i z każdym przebywa rodzic - trudno wyobrazić sobie, by każdy miał prawo do choćby polówki. Że są szpitale, które oferują sale rodzinne - trzeba najczęściej jednak za nie płacić, bo to nie jest usługa medyczna i na to "nasze składki" nie idą. Że z naszych składek nie jest też finansowany prąd, zużywany przez rodziców do ładowania komórek czy baterii odtwarzaczy DVD, na których dzieci oglądają bajki - szpitale mają więc prawo pobierać opłaty "prądowe". Na końcu odesłałam przyjaciółkę do tekstu w eBobasowej Bobopedii.

- Ty zawsze odwrócisz kota ogonem! - wykrzyknęła rozczarowana, że nie przyłączyłam się do świętego oburzenia na złe szpitale. No cóż. Tym razem święty gniew nie wydawał mi się po prostu uzasadniony...