Kolejny dzień i kolejna gonitwa  myśli, chyba nie ma dnia abym nie myślała o swojej stracie, maluch biega a ja myślę o tym jak go wieczorem ubieram do spania jak to będzie z większym brzuchem i czy dam radę i nagle trach przecierz ja nie będę miec brzucha. Łapię się na takich myślach często , ostatnio mąż namówił mnie na piwko żadko piję alkohol nie bardzo lubie a musze mniec na niego chęc, no i ja z tekstem przecież nie mogę :( i znów łapanka myśli.

Dziś była u mnie mama z swoją znajomą na wieczornej kawce. Koleżanka mamy dostała telefon że jej brata dziecko umarło, myślałam że mi serce pęknie i będę szlochac razem z nią , mąż tak samo. Historia jest taka że dwulatek miał chorą wątrobę. Trafił do CZD w Warszawie postanowili zrobic przeszczep. matka dawcą 21 lat kobitka zdrowa. Przeszczep udany dziś przyszły wyniki że wszystko jak w najlepszym porządku. mózg obumarł, dziecko potrzymywane , konsylium, odłączyli. Dwulatek, śliczny Alanek [*] matka trzymała za rękę podczas ostatnich ton serduszka. Tragedia M mówi że po wyjściu wyszedł by na ulicę i rzucił się pod pierwszy samochód. Dziecko w wieku naszego pierworodnego , jedynak jak nasz.

Moje pytanie czy da się porównac tragedie, teraz widzę że moja chyba była na niższym poziomie, ja mojego dziecka nie chowałam , nie karmiłam i nie biegał mi po domku.Na forum Majówejk na którym byłam padło kiedyś coś takiego że kobieta wolałaby poronic kilkoro dzieci niż stracic matkę..... nie wiem jak na ten temat się wypowiedziec czy tragedia da się porównac do gorszej lub "lepszej"?

Tylko dlaczego Bóg pozwala na to by odbierac nam nasze szczęście?