Prawie pięcioletni Bartosz przychodzi i melduje na poważnie, że Mateusz mówi, że nie chce filmu, klocków, kolacji, spaceru, ale Mateusz obecnie na każdy ton pytający odpowiada "nieee!";). Przyznam się, że się czuję, jak niedoświadczona matka pierwszego dziecka. Mateusz mnie zaznajamia z buntem dwulatka. Ucieka z placu zabaw w czapce niewidce, uwierzcie!, i wcale nie zatrzymuje się na schodach, wczoraj przekoziołkował z kilku (bez szwanku, jest jak guma), biedny jeden kwiat w domu ląduje jak długi kilka razy dziennie, jak jedzenie to tylko na parapecie, umiał wołać na nocnik a teraz z premedytacją olewa wszystko i kupy w nogawki upycha, kupa ubawu po pachy, wczoraj w kuchni całe 10 minut spędziłam bez kontroli co się w pokoju dzieje - zastałam Dżordża na telewizorze, wybebeszył konia na biegunach (spodziewałybyście się brył styropianu?), biedny koń taki zgarbiony. Jedynie grzeczny jest na karze, którą zmodyfikowałam do wersji Niani oryginalnej (karna poduszka), bo w łóżeczku ze szczebelkami odpoczywał leżąc kładąc nogę na nogę i udawał, że gwiżdże. Dziś w spożywczaku rzucił ziemniakiem w czipsy ku uciesze ekspedientek. Po każdym numerze Mateuszka słyszę ordynatora niedługo po porodzie, już po stabilizacji sytuacji: "Niezły egzemplarz" :).