W zasadzie to jestem odporna na histerie i nie uważam, żeby wszystko dziecku szkodziło. Panikuję tylko w sytuacjach, w których biorą udział czynniki niezależne ode mnie. No i w zasadzie panikuję tylko wtedy, kiedy już naprawdę sprawa tego wymaga. Wszystkie inne matki wiedzą, że to i tak oznacza, że wpadam w panikę dość często ;)

W zeszły czwartek Zoś miał wyjątkowo dobry apetyt. Jeszcze chyba nigdy tyle w siebie nie wepchnęła. A dziecku przeciez nie odmówię jedzenia. Za to w piątek, szął na czym świat stoi, wracam z pracy, a tu kupa z krwią. I kolejna.

Nie wiem w sumie, komu finalnie zrobiła się we flakach większa demolka. Ważne, ze w sobotę Zoś wstał uśmiechnięty, zadowolony i kupkający normalnie.

Ja też wstałam zadowolona, ale to już bardziej pogmatwana historia. W sobotę kuzyn brał ślub, a piątkowe nerwy zdecydowanie dodały mi luzu w partiach brzusznych najlepszej sukienki ;) Trochę wahaliśmy się, czy jechać, ale dzidzi jak widać głośna muzyka nie ruszała (mhm, naprawdę na tej focie śpi):