A właściwie 3/4 dnia Ojca. U nas nastąpi właśnie 12 stycznia. To tylko z pozoru wygląda jakby pokiełbasiło mi się od powtarzania z dzidziem ,,a ghyyy" .

12 stycznia robota zawzywa mnie do stawienia się na 9.00 i pozostania do 17.00. Jeżeli dołożyć do tego dojazd, wychodzi większość dnia Zochny. I wszystko byłoby pięknie, bo nawet cieszy mnie wyjście z domu, gdyby nie fakt, że Zosia strzeliła focha. Na Tatę właśnie.

Włos się jeży. Ślubny stwierdził ostatnio:

-Zosia i Ty jesteście trochę jak Trójca Święta

-yyyyy? czemu?

-istotowo zjednoczone

No, rzeczywiście, od kilku dni mojej aktywności życiowej poza czujnym oczkiem Zochny (praca przed kompem/prysznic/spacer/wc) towarzyszy przeraźliwy płacz. Tata w tym czasie nosi na rękach i usiłuje siłą woli zatkac uszy, bo ręce, jak wiadomo ma zajęte.

-moze śpiewaj?

Tata śpiewa.

-może grzechotaj?

Tata śpiewa i grzechocze

-może zrób samolocik?

Tata śpiewa, grzechocze i robi samolocik (to jest trudne nawet dla kobiet, które wszakoż ponoć mają podzielną uwagę). A Zochna co? Ano, drze się. Matka ociekająca jeszcze prysznicową wodą lub otumaniona lekko obliczeniami składu suchych spalin wyciąga swe ręce

-Może chce jeść, daj no ją, zobaczymy

Ręce mamy jak widać są lepsze. O razu widać, że to matczyne ręce, lepiej trzymające, wygodne, ergonomicznie dopasowane, więcej rąk w rękach mają czy co tam jeszcze. Żadnego sprawdzania, czy jest głodna nie trzeba, bo ucichła. Pogadały my chwilę na poważne tematy, po czym zregenerowany tato przszedł złożyć buziaka na czółku swej oziębłej pociechy.

Krzyk. znowu.

Tata oddalił się  o kilkadziesiąt centymetrów. 

Cisza.

-No i jak to będzie w sobotę - pytam Zosi

W odpowiedzi widzę wielki uśmiech, dołeczki na policzkach się aż zrobiłi

-Masz dla taty jakąś niespodziankę?

-he, he, he

Niedługo okaże się, czy był to uśmiech ironii czy radości.