Światełka kolorowe migają przed małymi oczkami.

-Ejże, dalej jej to trzymaj, bo zauważy

Dziecko zezuje za siebie próbując zobaczyć zabawkę. Dobra. Czas wkroczyć do akcji. Przesuwam rękę z obiektem grozy w kierunku twarzyczki, niestety, w tym samym czasie wzrok pociechy zatrzymuje się na tymże różowym obiekcie.

-Łeeeeeeeeeeeeeeee!(...)!

-No nic, trzymaj główkę

Próbuję zbliżyć się z narzędziem terroru, jest jednak nadspodziewanie trudno.

-Trzymaj rączki

-To główkę czy rączki

-I jedno i drugie, jak Zosia nadal ma mieć nos

Z nóżkami jeszcze jakoś sobie poradzę. Dzieciak prawie unieruchomiony. O rany, mam już pot pod pachami, na rękach, nogach, brzuchu i plecach (proszę zadedykować jakiś skuteczny antyperspirant panikującej matce), a jeszcze się nie udało. Zosia drze się, jakby ktoś polewał ją kwasem. Wciskam narzędzie terroru do noska i odsysam. Raz, drugi, idzie kawał ciągnącej mazi. Druga dziurka. Sól fizjo do obu. Koniec.

Czuję się, jakbym pracowała w upale na budowie. Oddycham głęboko, bo mam wrażenie, że za chwilę zacznie mi się kręcić w głowie. Pozostaje jednak krzyczące wniebogłosy dziecię.

-Zosiuuu, autko robi bruuum, bruuum, bruuuuuuuum!

Co na to mały histeryk?

-ehe, hehe, ehe!

*a pomyśleć, że początki nie zwiastowały nic złego... Niestety, spryciula umie już poznać, co to gruszka i pojawienie się owej w pokoju nie ujdzie jej uwadze.