To był zwyczajny dzień, tak samo szary dla mnie i tak samo kolorowy dla mojego męża. Od kilku dni myślałam, żeby pojechać na cmentarz i zapalić znicz mojemu dziecku. Było mi trudno, bo znowu wróciły te smutne myśli dlaczego i czemu właśnie ja. Chciało mi się płakać, ale nie zrobilam tego, gdzieś tam na dnie serca popłynęły łzy i tam zostały Teraz piecze ich bezbarwne cierpienie. Dziś już emocje opadły, mogę żyć i żyje dalej. Walczę z moim bólem, a ten moment na cmentarzu był mi bardzo potrzebny, może powoli ucichnie moja rozpacz.