Przeczytałam wpis na blogu Mamy Oko i tak mnie wzięło na pisanie. Na pewno oddzielenie dziecka od rodziny to najgorsze z rozwiązań. Przypomina mi się mały epizod życiowy i praca w wolontariacie w Domu Dziecka. Czego najbardziej pragnie dziecko wychowywane w takim domu, a otóż rodziny. Małe istoty wyciągają do ciebie rączki i mówią : „ Mamo”, starsze czekają, z nadzieją, że ktoś z bliskich przyjdzie, zabierze, a te prawie dorosłe podkreślają, że największym szczęściem w życiu jest rodzina. Wracasz do domu i myślisz, że wszystkie byś zabrał, przytulił, ukochał i jednocześnie uświadamiasz sobie, że nie możesz. Ból serca, pustka, łzy, które nic nie zmienią. Już wiecie dlaczego to był tylko epizod... nie wytrzymałam. Ale nie o tym dzisiaj. To głupota i paradoks, żeby z jednej strony walczyć o rodziny zastępcze, a z drugiej zabierać dziecko od rodziców, bo warunki materialne są niesprzyjające. A gdyby tak te pieniądze, które przeznaczyłoby państwo na wychowanie tego dziecka w Domu Dziecka dać tej rodzinie – to ona miałaby lepszą sytuację materialną, a dziecko mogłoby być przy rodzicach. Co ja wymyśliłam- nierealne, prawda? Dawniej rodziny były wielodzietne, dzieci wychowywały się w biedzie i wyrastały na porządnych ludzi. Wiecie wydaje mi się, że dlatego, że miały najważniejsze- miłość rodziców. To dziwne i niesprawiedliwe, by rodzinie, która kocha dziecko odbierać je, zamiast pomóc je wychować. Też mam nadzieję, że sąd zmieni decyzję.