Właśnie rozpoczął się odpoczynek zimowy. Tylko znów nie dla mnie i to nie przez to, że jeszcze w przyszłym tygodniu trzeba uczestniczyć w zajęciach i wyjazdach z młodzieżą, a przez to, że mój spokój wewnętrzny po raz kolejny został zakłócony. Brat jest znów w szpitalu, wszystko wskazuje, że to kolejny udar mózgu-na szczęście bez paraliżu. Ręce opadają, serce rozdziera mi się z bólu. Dopiero pisałam, że marzę by tamten rok się skończył, by wszystko wróciło do normy, by w tym roku było lepiej. Zadaję sobie pytania: czy to, co przeszedł nie wystarczy? Dlaczego tak młody człowiek musi ciężko chorować, musi borykać się z niemożnością powrotu do pracy? I kiedy wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze-musiała zdarzyć się powtórka! Wstawiam się w jego sytuację i myślę, jak tu się z tego psychicznie podnieść, jak wierzyć, że będzie dobrze, że wróci się do sprawności, że skutki choroby miną? Jak? To mój jedyny brat. Bardzo go kocham. Kiedy cierpi, ja cierpię z nim. Jest mi tak ciężko. Myślę o rodzicach, którzy także to przeżywają i martwię się ile mogą wytrzymać ich niemłode i schorowane serca. Wiem, że codziennie jadą 40 km do szpitala, by zobaczyć syna. Widzę to i uświadamia mi to jak wiele może zrobić, znieść i przetrzymać rodzic kochający dziecko. Mam wspaniałych rodziców. Jeszcze nie zdążyłam odpocząć, jeszcze nie zdążyłam poukładać ostatnich trudnych chwil na dnie serca. Jeszcze cierpienia nie przykryła nawet milimetrowa warstwa kurzu, a już trzeba płakać od nowa. Wystarczy mi tych łez, wystarczy słów modlitwy i przede wszystkim sił?