Mogę pisać. Po wizycie dwóch fachowców do komputera i nikłych efektach, sama go naprawiłam!

Jestem już po biopsji. Nawet nie bolało. Teraz poczekamy na wynik. Mam nadzieję, że to tylko powikłanie pooperacyjne i nie trzeba będzie nic z tym robić. Nie mam już bowiem sił do tego, tym bardziej, że martwię się o brata, który nadal jest w szpitalu i nic nie zapowiada poprawy. Śmiem twierdzić, że jakieś fatum padło na naszą rodzinę i kłopoty zdrowotne nie chcą nas opuścić. A ponoć fortuna kołem się toczy. Nasze koło fortuny coś powoli obraca się na stronę lepszego losu. Jestem już tym zmęczona. Od wielu miesięcy nie wzięłam spokojnego oddechu. Chciałabym wstać któregoś ranka i móc powiedzieć, że dzisiaj mam spokój i niczym martwić się nie muszę. Ale to nierealne. Wklepuję do głowy myśl: „Inni mają gorsze problemy i nieszczęścia, mogłoby być gorzej”, ale to nic nie pomaga. Znalazłam jednak kilka pozytywów, by nimi żyć. Właśnie dzisiaj ułożyliśmy panele w kolejnym pokoju na górze i Gabi doczeka się lokum godnego 9-latki ( jedno pomieszczenie z betonem pod nogami mniej) Grypa opuściła nas szybko i ominęła najmłodsze pokolenie. W pracy wszyscy idą mi na rękę i szefowa zdaje się rozumieć moją sytuację. Gabi napisała kolejne dwa sprawdziany na wysokie oceny, nauczyła się pisać w szerokich liniach i podjęła pierwsze próby samodzielnego szycia (rękawica kuchenna prezentuje się wspaniale). Antoś zaczął rozpoznawać sześć kolorów i odróżniać od siebie kwadrat, koło i trójkąt. Jest jeszcze jedna sprawa, która poprawia mi nastrój, mianowicie, że w dobie istniejących obok nas problemów separacji, niezrozumienia i rozwodów, mój mąż kocha mnie tak samo jak kilkanaście lat temu. I ja jego także:)

Antoś właśnie wszedł do pokoju i pyta:

- Mamusiu jesteś już zdrowa?

- Jestem synku. A dlaczego pytasz?

- Bo chciałbym się do ciebie przytulić.

I wszystko jasne.