Piątkowa (3.10.2014) wizyta w szpitalnej poradni K odbyła się bez większych niespodzianek - wagowo stoję w miejscu 58 kg, ciśnieniowo tez, ale z nowinek wykonano mi pierwszy raz badanie KTG, podczas którego, gdy wyczułam ruch dziecka, miałam wcisnąć przycisk. Jakoś słabo czułam ruchy synka związana w te pasy i właściwie tylko raz wcisnęłam przycisk. Podobno tak bywa, że kobiety tylko 2-4 razy wciskają przycisk podczas 15 minutowego badania. Badanie KtG nie wykazało nieprawidłowości, ani nie zarejestrowało skurczów. Szyjka jest ok, nie skraca się nadal itp. No ale po badaniu, przeszłam się „na miasto” po obciążnik do firanki, i po drodze zaczęłam odczuwać dość bolesne skurcze. Wcześniej nie czułam tego rodzaju bólu. W drodze powrotnej mi one wciąż towarzyszyły, a droga długa, bo musiałam dostarczyć pracodawcy zwolnienie lekarskie, zakupić pieczywo i promocyjne winogrono :) Kiedy byłam już właściwie blisko domu, musiałam sobie przysiąść na murku i pooddychać bo podobno pomaga. Zadzwoniłam do mamy z zapytaniem czy może jeździ gdzieś rowerem w okolicy, coby mnie wyręczyła w niesieniu torby, chociaż ciężka nie była, ale razem ze skurczami zdawało mi się że ważyła 100 kg. Mama była daleko, i zdenerwowana bo nie mogła znaleźć kluczy...a tata...taty w domu nie zastałam dzwoniąc na domowy...chciałam by przyjechał po mnie autem, bo myslałam, że nie dojdę i urodzę zaraz. Siedziałam chwilę na osiedlowym murku, ludzie patrzyli się na mnie, chyba kiepsko wyglądałam ale ostatecznie nikt nie podszedł, z reszta tego nie oczekiwałam, chciałam tylko by ten cholerny ból minął. Nagle jedzie mama na rowerze, wołam „mamo”, ta się przestraszyła co ja tu robie, że tak siedzę blada chyba. Opowiadam co i jak, więc ta pojechała szybko po tatę, z którym przed chwilą się mijała. Tata chyba też spanikowany, szybko przyszedł do mnie, a następnie poszedł pod blok po auto. Dotarłam do domu autem z tatą, a mama sportsmenka na rowerze :) Ostatni skurcz czułam wchodząc do naszej klatki, potem jakoś ustały, na szczęście. Rodzice pobyli ze mną chyba ze dwie-trzy godziny, zawiesili mi nowe firanki w salonie, i świeżo wyprane w pokoiku dla maluszka. Ja się oszczędzałam, troszkę leżąc, troszkę nadzorując prace :) Chyba ich obecność uspokoiła mnie i te moje skurcze. Do końca dnia już się nie powtórzyły, czułam jedynie przy niektórych ruchach Małego ten ból, dziś też go czuje...to chyba te przepowiadające skurcze, i już się boje na myśl porodu, skoro tak bolą...a poród bardziej, ałaaaaaaaaaaaaaaaaa.............Męża nie fatygowałam do akcji, nie chciałam by zwalniał się z pracy, o wszystkim dowiedział się po powrocie z pracy.

aha, synek jest wierciochem strasznym, moj brzuch jest kwadratowy, gdy wygina śmiało ciało :)