W piątek go werandowałam w pokoku. W tym czasie mąż wrócił z pracy i powiedział, że na dworze jest ciepło, że jakaś tam znajoma z noworodkiem też wychodzi i ż u teściowej są goście. To poszliśmy. Antoś ładnie spał. Spacer niedługi, 15 minut w jedną a potem w drugą stronę. W końcu się udało.

W sobotę znowu ładna pogoda, choć po wyjściu okazało się, że wieje. Ale do wózka nie zawiewało, słoneczko mocno świeciło. Po kilku minutach spaceru spotkaliśmy dwie szwagierki z wózkami :) A tam: prawie dwuletni Feluś i 7-miesięczny Ignaś :) Dołączyliśmy się więc i szliśmy jak ten gang - a raczej klan rodzinny. Fajnie tak, śmiesznie, 3 wózki i z tyłu dwóch tatusiów. Potem do teściowej na herbatkę. Siedzieliśmy ładnych parę godzin, załapaliśmy się na obiad - pulpety dla matek karmiących. B. dobre. W końcu trochę w tłumie pobyłam. Mąż mówił, że już dziczałam w tym domu... heh jak to się można szybko choroby psychicznej nabawić. Fajny dzień był. Dziś nie ma słonka i na razie wieje. Mam nadzieję, że uda się iść na spacer.

Antoś od 3 rano nie daje się wyspać. Ciągle płacze, ale nie ulewa. Je co chwilę, wtedy przynajmniej nie wyje, wyjec mały - jak to mówi jego tato. Teraz znowu na rękach, jak go kładziemy, to się budzi i znowu płacze. Jak tak dalej będzie, to znaczy, że poniosłam klęskę. Nie chcę uczyć dziecka spania na rękach, a poza nimi tylko lament. W leżaczku trochę posiedzi, ale zazwyczaj mu sie ulewa i znowu na ręce. Mam nadzieję, że to się jakoś odmieni.. kiedyś napewno... za 10 lat, może wcześniej :)