Rano nasza mała Malwinka wskakuje nam do łóżka wciskąjąc się między nas i tuląc, a my już wiemy, że zaczyna się kolejna odsłona teatru codziennego, w którym każdy odgrywa równie ważną rolę, a jednak córka ogniskuje na sobie większość uwagi. Może tego właśnie powinniśmy uczyć się od dzieci - przekonania o własnej wyjątkowości. To naturalne, że za jakiś czas moja córka w szkole, w urzędzie czy u lekarza dowie się, że nie jest bardziej godna uwagi od tysiąca innych, równie ważnych dzieci, a jednak - póki co - cieszę się razem z nią jej iluzją bycia najważniejszą na świecie i już teraz mam ochotę rzucić się z pazurami na wszystkich, którzy będą próbować wstawić ją w schematy przeciętności