Takie pytania zadaje sobie nie jedna z Was... Ja nie miałam takich przemyśleń,od momentu starania się o dziecko,mój mąż oznajmił,że jego marzeniem jest być przy porodzie...,,Nie dlatego,że jest ciekawy,jak TO wygląda,lecz dlatego,żebym czuła się lepiej",na końcu dodał ,, największym zadowoleniem dla mnie będzie,jeśli po wszystkim uznasz,że jesteś szczęśliwa,że byłem z Tobą i po prostu powiesz,dziękuję"...Nie każda kobieta ma tyle szczęścia.Dzięki temu,że mój mąż był przy porodzie,czułam się rewelacyjnie.Pomagał przy wszystkim,wspierał i to dzięki Niemu poród trwał 50 minut,z tego dnia mam wspaniałe wspomnienia,nigdy nie powiem,że to była masakra,po prostu ,,ból tkliwy,lecz nie pamiętliwy".Już po dwóch godzinach od porodu mogła pójść pod prysznic...

To tak po krótce o porodzie,ale wracając do tematu...Nie wolno namawiać swojego mężczyzny,aby towarzyszył przy porodzie,każdy człowiek jest inny,każdy inaczej przeżywa różnego rodzaju wzloty i upadki,każdy ma inny charakter.My kobiety jesteśmy bardzo silne,czy z mężczyzną czy bez niego i tak urodzimy-taka nasza natura.Można porozmawiać o rodzinnym porodzie,uświadomić chłopaka/męża,że jeśli zdecyduje się być przy porodzie i poczuje się źle,zawsze może wyjść z sali.Same dobrze wiemy,że ONI-MĘŻCZYŹNI są jak mali chłopcy,trzeba im wszystko wytłumaczyć,pogłaskać i wtedy do nich dociera.Jednak te wszystkie czynności należy wykonywać w spokoju,wybrać odpowiedni dzień,nie na wariata.Jeśli Wasz partner odmówi,nie proście go,tak będzie lepiej dla Was wszystkich,poród to nie wyjście na zakupy.Jak już wspomniałam wyżej,każdy jest inny i może czasami będzie lepiej,jak tatuś dziecka usłyszy pierwszy płacz bobaska  za drzwiami sali porodowej.Tak samo będzie kochał to maleństwo.Takich emocji i wzruszeń nie oddaje nic na świecie.