Za siedmima górami, za siedmioma lasami

Mieszkała sobie dziewczynka, taka mała Karolinka.

Ona wiele zabaw znała, o brak przyjaciół nigdy się nie bała.

W małym domku na wsi mieszkała, swój własny plac zabaw też tam miała.

Tato dużą piaskownicę jej zbudował, pięknie domek dla lalek pomalował.

Każdego dnia przez okno słonko do niej machało, uśmiechem Karolinke witało.

W taki to sposób każdy dzień zaczynała, w głowie pomysły na nowe zabawy miała.

Przed telewizorem nigdy wiele czasu nie spędzała, bo zabawy na świeżym powietrzu uwielbiała.

Po zielonej trawie z samego rana biegała, kolorowe kwiatuszki do bukietu zbierała.

Mama ręce rozkładała, bo razem z kwiatuszkami poranną rosę zbierała.

A gdy słonko na dobre na niebie zagościło, to z przyjaciółmi spotkać się było bardzo miło.

Raz, dwa, trzy... dzisiaj szukasz ty.

Zabawa w chowanego codziennie była, ona nigdy nam się nie znudziła.

Pamiętam, że w wysokiej trawie się chowaliśmy, jakimś cudem zawsze się tam odnajdowaliśmy.

Ze starych skrzynek meble zrobiliśmy, stare garnki, słoiki i pudełka tam zabraliśmy.

To tam w nasz dom się bawiliśmy, naszym bawitkiem miejsce to nazwaliśmy.

A zabawę w podchody znacie, zwyczaj chodzenia po drzewach macie?

My po całej wsi biegaliśmy, przeciwnej drużynie strzałki na asfalcie rysowaliśmy.

Na wycieczkach rowerowych spotkać nas można było, po leśnych i polnych drogach wiele kilometrów się robiło.

Na leśnej polanie kocyk rozkładaliśmy, to tam gadaliśmy, jedliśmy i w karty graliśmy.

Potem na boisku w piłkę się grało, z napuchniętym okiem do domu się wracało.

A gdy słonko za las już sie chowało, suche patyki na ognisko sie zbierało.

Długie i ciepłe wieczory przy ognisku się spedzało, zeszyt z piosenkami zawsze ze sobą się miało.