Opowieść wigilijna

Wigilia to szczególny czas miłości zrozumienia a nawet wybaczenia. Moje wspomnienie sięga jeszcze czasów kiedy byłam małą dziewczynką, wolną od trosk i większych obowiązków. Wigilijny poranek, kiedy mama krzątała się w kuchni przygotowując potrawy a tato mocował choinkę zabezpieczając ją przed niesforną swą siódemką dzieciaczków, ja sama nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić. Moje starsze rodzeństwo pomagali, sprzątając mieszkanie a ja chciałam się bawić, lecz samemu było mi smutno. Dzień wydawał mi się być strasznie długi. Brzuszek już domagał się jedzenia a wciąż z kuchni słychać było ,,poczekajcie do kolacji, zaraz zasiądziemy do stoły, czekamy jeszcze na dziadziusia" dla mnie to była wieczność te oczekiwanie. Tato zauważył że jest mi smutno i czuję się zagubiona pośród krzątających się zabieganych pełnych obowiązków domowników. Postanowił kochany tatko iż da mi do pokoju starą choinkę (ponieważ w tamte święta otrzymaliśmy w prezencie od dziadziusia nową choinkę) ucieszyłam się ogromnie, z tatą ubraliśmy sztuczne drzewko i od razu humor mi powrócił bo ta piękna zielona ,,dama" była tylko moja. Brakowało jednak lampek które rozświetlały by drzewko.Postanowiłam coś z tym zrobić i zakradłam się do pokoju zwinęłam niespostrzeżenie świeczkę ze stroika i wcisnęłam ją na swoją choinkę, zapalając ją nie brałam pod uwagę szkód jakie może wyrządzić zwykła świeczka.W mgnieniu oka choinkę zajął ogień, zawołałam tatę, który zaczął gasić ogień i na szczęście uratował nas. Moja choinka się spaliła, bałam się że wszyscy będą na mnie źli lecz było inaczej tato mnie mocno objął a ja poczułam jego łzę na swej twarzy wtedy zrozumiałam że bardzo się wystraszył.Nikt mnie nie obwiniał bo byłam tylko dzieckiem. Moja opowieść kończy się pozytywnie usiedliśmy przy wigilijnym stole i podzieliliśmy się opłatkiem i życzeniami ale najważniejsze że każdy zaczął mnie zauważać i spędzać ze mną czas, chyba mnie pilnując, bym już nie narobiła jakiś głupot.