Poza zdrowiem najważniejszy jest spokój. Spokój ducha. Za tymi dwoma słowami kryje się poukładane życie...rodzinne, zawodowe, kontakty z przyjaciółmi, ze znajomymi.

Ostatnio często rozmyślam o tym,jak to dobrze,że w moim życiu do tej pory wszystko ukłądało się tak,jak się układa.

Mam nadzieję,że nie wypowiadam tego w złą godzinę,ale wszystko jest dobrze. Tak się składało zawsze,że trafiałam poprostu na dobrych ludzi/. Takich którzy mi pomagali albo mobilizowali do działania.

Mam rodziców, którzy nigdy nie dali mi powodu do łez. Stoją za mną murem i wspierają. Obserwuję sutyację mojej kleżanki z pracy,której starzy fundują sajgon. Jest to dla mnie nie do pomyslenia,żeby rodzice utrudniali zycie swoim dzieciom.

Nigdy też nie byłam w takiej sytuacji,że nie mogłam się komuś wygadać, zwierzyć, liczyć na czyjąś bezinteresowną pomoc. Jest kilka osób,które działają kojąco,wspierają mnie dobrym słowem i są w stanie mną potrząsnąć gdy trzeba. Nie ma miedzy nami fałszu, lizania dupy i udawania. Mam tu na mysli Lojda na czele brygady antykryzysowej, Mendy, Dziewcyzny-Truskawkę, Kaśki...

Wyszłam za mąż w tempie przyspieszonym :) ze względu na ciążę,ale BEZ CIENIA WĄTPLIWOŚCI. W dniu ślubu byłam w 100% pewna,że robię dobrze i że człowiek, któremu zakłądam na rękę obrączkę jest w stanie mnie uszczęśliwiać tak,jak do tej pory. Wszystko oczywiście wymaga pracy  nad związkiem i nad sobą.

Myslę,żejestem w dobrym miejscu w życiu skoro mogę z czystym sumieniem powiedzieć ,ze za 5, 10, 20, 30 lat chciałabym być taksamo szczęśliwa jak teraz, otaczać się tymi samymi ludźmi.

Niech mój spokój ducha przekłada się na moje Maleństwo. Niech się urodzi zdrowe, a ja już zadbam o to,żeby była szczęśliwa tak,jak ja.