12 stycznia br. Koleżanka zapytała mnie czy podejmuję 30-sto dniowe wyzwanie „przysiadowe”…obiecywali prawie cuda, więc postanowiłam z czystej ciekawości spróbować. Raczej nic nie miałam do stracenia.

Zrobiłam zdjęcia by móc porównać efekty.

Dzień pierwszy-55 przysiadów- łatwo nie było…i moja pierwsza myśl…będzie cud jak uda się zrobić te 250 dnia ostatniego. Dzień drugi, trzeci, piąty…przy 130 znów był kryzys. Ale nie poddawałam się. Nagle zrobił się z tego rytuał…czy spałam w domu czy u rodziców – nie odpuszczałam…

Każdy kolejny dzień zbliżał mnie do postawionego sobie celu. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że jest to dla mnie przyjemność, że zadowolenie, które towarzyszyło mi każdego dnia tuż „po” jest tak wielkie, że nie wyobrażam sobie jakby miało mi nagle zabraknąć tych moich przysiadów.

Im było ich więcej do wykonania, tym chwila dla mnie sam na sam w ustronnej łazience była dłuższa. 180 poszło lekką ręką…i co najważniejsze widziałam efekty, które były dla mnie zadawalające…

Przysiady wykonywałam zawsze wieczorem tuż przed snem…

Nadszedł dzień 30-sty…Nie potrafiłam czekać całego dnia i moja koleżanka również nie, więc jednocześnie poszłyśmy już przed południem by je zrobić (nie razem, bo dzieli nas duża ilość kilometrów). Czułam rozpierającą mnie radość, znajoma wysłała mi obrazek z wystrzelającym szampanem…

I faktycznie tyłek się „podniósł”, skóra się naprężyła, jest jędrniej i bardziej gładko…czyli to nie był mit…Ja czuję różnicę…

Moje przyjemności kontynuuję nadal…już nie codziennie a co 2-3 dzień…