Blog zakładam nie po raz pierwszy ale pierwszy raz jest to blog nie dla mnie a dla Kacpra. Trafiłam tu przypadkiem, posiedzę- tak mi się wydaje- trochę dłużej. Nie potrafię nigdzie zagrzać miejsca ani zbytnio zaskarbić sobie grona czytelników- pewnie dlatego,e zawsze mam za dużo do powiedzenia- ale za to bardzo lubię pisać.

Pisać o sobie, o uczuciach, o życiu nie tylko swoim, o muzyce, o tym, co mnie otacza. O czasie, który upływa szybciej niż kiedykolwiek. 

Czas zatrzymal się na dluzszą chwilę pierwszego czerwca, czyli w dniu, kiedy urodził się Kacper. Zatrzymał się na miesiąc, ktory był istnym piekłem. Karmienie co chwilę pełne płaczu i bólu dla nas oboje, kąpiele przepelnione bólem i strachem, przebieranie jakby niekończące się. Do tego wszystkiego burza hormonów, która przerodziła się w półtoramiesięczną depresję poporodową, samotność , ból w miescu szycia i czekanie na zbawienie.

Miesąc jak wieczność, miesiąc z zoltaczką, dwa miesiące z pękniętym obojczykiem, każdy tydzień zaczynany pobieraniem krwi i oddeby sprawdzić, czy to już koniec chociaż jednego. Widmo szpitala, pierwsze antybiotyki- to już za nami. Teraz lezy w łozeczku i słodko chrapie i zdaje się w ogóle nie zdawać sobie sprawy z tego, jaki jest dzielny i ile już przezył. Niedługo minie pół roku, odkąd jest z nami a każdy dzien wydaje się trwać pięć, moze dziesięć minut. O jego zieloną łyżeczkę w trakcie jedzenia śniadania i obiadku szurają już dwa ząbki- dolne jedynki. A on się nimi nawet nie przejmuje.

Długi wstęp, pełny trochę negatywnych emocji ale nikt nie powiedzial, ze początki sa rozowe.