Spojrzałam na temat konkursu i od razu pomyślałam o tych pamiętnych Mikołajkach jakieś 13 lat temu. Miałam wówczas bodajże 8 lat i głowę pełną świetnych pomysłów. Moja siostra starsza ode mnie o 4 lata również ode mnie nie odbiegała. Zawsze wymyślałyśmy takie zabawy, po po których rodzice tylko łapali się za głowę. 5 grudnia, czyli w przeddzień Mikołajek również rozpoczęliśmy burzę mózgów. Do tej pory schemat Mikołajek w naszym domu przebiegał tak, że wieczorem stawialiśmy buty pod ścianą a gdy rano się budziliśmy były one zapełnione łakociami lub drobnymi upominkami. Tak miało być także w tym roku. Z tym, że teraz postanowiłyśmy nakryć Mikołaja na tym, jak podkłada nam prezenty...

             Godzina około 24, wszyscy już śpią a my z siostrą pilnie czekamy na nadejście brodatego Pana z prezentami. Nagle słyszymy jakiś hałas w salonie. Z bijącym sercem i latarką w ręce czołgamy się przez całą kuchnię i powoli otwieramy drzwi do pokoju. Zaglądmy w buty, są już pełne. Ale przy ostatniej parze butów ktoś się jeszcze kręci. Podekscytowane świecimy mu latarką prosto w oczy a tu... Tata. Zdenerwowane zaczęłyśmy krzyczeć na cały dom: " Mamoooo, Tata kradnie nasze słodycze od Mikołaja!". I wygoniłyśmy tatusia do sypialni, gdzie oburzone rozkazałyśmy mamie go ukarać. Mama z uśmiechem na twarzy pogroziła mu palcem, a my (trochę zawiedzione tym, że nie widzieliśmy Mikołaja) wrociłyśmy do swoich łóżek.

            Często myślami powracam do tych chwil. Moje dzieciństwo było błogie i przepełnione beztroską. A nasze Święta odkąd pamiętam miały w sobie magię i moc miłości. Na zdjęciu moje kochane rodzeństwo (także cioteczne) i nasze wspólnie spędzone Święta.