Opowieść wigilijna

"-Kochanie, zobacz szybko! Jest już pierwsza gwiazdka, zapal świecę i zasiadamy do wigilii- kiedy tylko usłyszałam to polecenie od mamy w pośpiechu biegłam po zapałki, zapalałam świecę i siadałam do stołu, tak aby siedzieć jak najbliżej choinki. Kiedy już sięgałam po ulubione kluski z makiem tata upominał mnie: - Nie tak szybko moja droga, musimy zmówić modlitwę. Wszyscy wstaliśmy, pomodliliśmy się i zaczęliśmy wieczerzę. W pośpiechu próbowałam wszystkich 12 potraw ukradkiem próbując ominąć znienawidzoną rybę w galarecie. - Mikołaj widzi, że nie spróbowałaś ryby- śmieje się mama i podaje mi maleńki kawałek "przysmaku". Siedzę już jak na szpilkach, wszyscy delektują się jedzeniem a ja już nie mogę doczekać się prezentów. - Dzieciaki, idźcie szybko do pokoju i wypatrujcie w oknie Mikołaja, może w tym roku uda się Wam go zobaczyć. Cała nasza piątka migiem biegnie do okna uparcie wierząc, że za chwilę na niebie pojawią się błyszczące sanie i renifery. Trwa to już zbyt długo a pięć par dziecięcych stópek zaczyna z niecierpliwością tupać w podłogę. - Ej, maluchy, chyba znów przegapiliście Mikołaja, bo pod choinką czekają już prezenty! Z jednej strony zastanawiam się, jak ten brodaty Pan nam przemknął nie zauważony, ale po chwili nie mam już czasu o tym myśleć. Jako najmłodsza mam pierwsza dostęp do prezentów. Wyszukuję swojego imienia wśród kilkunastu foliowych torebek z motywem Mikołaja. Jest! Najpiękniejsza na świecie szmaciana lala. Skąd On wiedział, że o takiej marzyłam? Ale jest tam coś jeszcze... Tak, mandarynki! Bez ich zapachu Święta nie byłyby już takie same. Czuję się najszczęśliwszym dzieckiem na świecie."
Tak wyglądały Święta w moim domu, kiedy byłam małym dzieckiem. Zawsze będę wdzięczna rodzicom, że zachowywali tradycję i pozwalali nam przez długi czas, wierzyć w Magię Świąt. I właśnie taki obraz Bożego Narodzenia chciałabym przekazać moim dzieciom. Mam nadzieję, że one także będą miały tak wspaniałe dzieciństwo jak ja, pełne miłości i ciepła rodzinnego.