Dziecięce lęki. Ciemny pokój, rozstanie z mamą

U rocznego dziecka pojawia się jeden z poważniejszych lęków (tzw. lęk separacyjny) - przed rozstaniem z mamą. Małemu dziecku wydaje się, że jak mama wychodzi, to znika na zawsze. Nie ma przecież poczucia czasu, nie rozumie, że mama wróci za godzinę.
 
 

czytaj więcej

Piotrek (11 m-cy i 3 tygodnie) zawsze był samodzielny, lubił bawić się sam, a jeżeli już dorosły był potrzebny to wystarczyło, że się na niego popatrzyło i był szczęśliwy. Cieszyłam się, bo mam jeszcze studia do ukończenia i mogłam spokojnie się uczyć bez brania Indywidualnego Planu Studiów. Od tygodnia jest jakaś tragedia. Nawet do łazienki nie mogę iść. Siedzenie na kanapie też nie wchodzi w grę. Najlepiej jak siedzę z nim w pokoju i się z nim aktywnie bawię. Nawet przygotowanie mu jedzenie jest oprawione w płacze a nawet histerie.... wisi mi na spodniach i chce bym wzięła go na ręce. Jak próbuję go troszke o d siebie odseparować, to robi rzeczy, których wie, że mu nie wolno (gryzie kable, idzie do kuchenki i pokrętła kręci lub po prostu che otworzyć szafy czy szuflady- mimo zabezpieczeń). Myślałam, że to lęk separacyjny, ale mu nie przeszkadza, gdy z nim jest tata, babcia czy koleżanka (której nigdy nie widział).
Już nie wiem co mam robić... Próby zniknięcia mu z oczy kończą się histerią (krótką), ale wystarczy, że usłyszy, że gdzieś się kręcę to histeria wraca. Jak dla mnie to istny terrorysta, ale nie wiem jak z tym postępować. Od płaczu całodziennego i krzyków aż mnie się w brzuchu wszystko skręca i głowa boli.

Dziecięce lęki są bardzo silne i trudne dla dziecka tym bardziej że mają bujna wyobraźnię .Lęk seperacyjny jest normalmym etapem tez to przechodziliśmy i z córcią i z synkiem z czasem minął .Córka bała się ciemności jak miała 2-3 latka a teraz synek to przechodzi naszym sposobem na to jest zostawienie zapalonej małej lampki i ukochana maskotka teraz synek poszedł do przedszkola boi się czy przyjdziemy po nich więc staramy się go zapewniać że zawsze przyjdziemy i przychodzę na czas tak jak się umawiamy a potem spedzamy czas wspólnie na zabawach i wspólnymzalatwianiu spraw do przedszkola idzie też z nim jego ukochana maskotka i buziaczek na do widzenia a jak wracam po nich to duże przytulanko i myslę ze jest juz lepiej ważne by być z dzieckiem tłumaczyć i pomagać zrozumiec jego lęki oraz przytulac i okazywac dużo miłości


[link widoczny po zalogowaniu] [link widoczny po zalogowaniu]

My tak jak chyba wszyscy tez przerabialiśmy lęk separacyjny, z tych opisanych w artykule były też lęki ok 1 roku życia u córki, która bała się parasoli Brzmi to zabawnie, ale ciężko ja było uspokoić i bardzo długo płakała, gdy zobaczyła rozłożony parasol, po kilku miesiącach te strachy minęły. Natomiast u syna ok. 5 roku życia pojawił się strach przed ciemnością, podobnie jak u haliny2159 zostawiamy mu włączoną mała lampkę i po prostu dużo z nim o tym rozmawiamy. Pamiętam, że będąc w jego wieku, również bałam sie ciemności. Chyba wszyscy jako dzieci czegoś się balismy...

lek separacyjny jest dla dzieci najgorszy mamy sa dla nich wszystkim , sa do nich bardzo przwywiazani i czuja sie przy nich bezpiecznie. Jeszcze z córa sie nie rozstawalismy wiec nie wiem jak bedzie reagowac

Trzeba oswajac dziecko z innymi od najmłodszego wieku, żeby nie bało sie ludzi.Pozwalac innym brac je na ręce, zostawiac na minutę z cicocią, wychodzac np. do kuchni, zeby czuło, ze mam jest i wróci, a ciocia krzywdy nie zrobi.

nie zawsze się to sprawdzi. moja córka zawsze była towarzyska, wychodziłam ez na zakupy i zostawiałam ją pod opieką babci czy cioci i nigdy nie było problemów. adaptację w przedszkolu przeszła OK chociaż też zdarzał się płacz. Nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jak zareaguje nsze dziecko w danej sytuacji

A u nas nie było lęku speparacyjnego. Urodziłam Marcelka na ostatnim roku studiów i od małego zostawał co jakiś czas z innym osobami i nie zdarzył się płacz czy strach, że mama nie wróci. W przedszkolu również został bez problemu, nie było scen z płaczem, wieszaniem się na mamusiowej szyi czy chowaniem za nogami , co widziałam u innych maluchów. W domu Marcel miał wytłumaczone, że mama jak skończy pracę to po niego przyjdzie a on w przedszkolu ma kolegów, fajne ciocie, zabawy. Sądzę, że bardzo pomocne było też to, iż ja nie bałam się go zostawiać, wybrałam dobre przedszkole i byłam pewna, że jest w dobrych rękach. Gdy rodzic sam wewnętrznie stresuje się rozstaniem z dzieckiem to ono to wyczuje.
Teraz ma lęki własnie przed ciemnością, czy potrafi się w nocy obudzić i zawołać czy mnie czy męża. Staramy się mu tłumaczyć, że w domu jest bezpieczny i nic mu się nie stanie.


Zapraszam do głosowania na Marcelka
[ebobas.pl]
[ebobas.pl]

u nas jest jeszcze za wczesnie by stwierdzic czy taki lek separacyjny wystepuje. Ale czytałam kiedys w artykule , że najczescie ok.6msc życia sie pojawia. Wtedy dziecko może zauwazyć znikniecie mamy , czy gdy jest za daleko od niego takie leki sie pojawiaja.

oj to różnie jest i wiele zależy od charakteru samego dziecka. moja siostra posłała synka po raz pierwszy do przedszkola kiedy miał 2, 5 roku i zero płaczu, po prostu nic a zawsze był uwieszony maminej spódnicy. ja zaprowadziłam córkę jak miała 3 latka i trochę płaczu było, ale też bez przesady, nie jakieś drateńskie sceny. a dodam, że chodzą do tego samego przedszkola.