Choć sama sportów nie uprawiam, od dzieciństwa lubię kibicować sportowcom (nie tylko naszym reprezentantom). Turnieje skoków narciarskich, olimpiady letnie i zimowe, Mistrzostwa Europy i Świata w piłce nożnej - każda z tych imprez przykuwała mnie przed telewizorem albo radiem na długie dni i tygodnie.

Od pewnego czasu już nie jestem tak wiernym kibicem. Zmęczyły mnie skandale dopingowe, po których zostawało rozczarowanie i niesmak. Nawet, jeśli racjonalnie tłumaczyłam sobie, że czysta rywalizacja przeszła już do historii, że sport stał się częścią showbiznesu, a tam - wiadomo - obowiązują zupełnie inne reguły. Może właśnie dlatego telewizor na widowiska sportowe włączałam ostatnio tylko wtedy, gdy skakał Adam Małysz.

Podczas igrzysk w Vancouver nie mogłam sobie jednak odmówić kibicowania również Justynie Kowalczyk. I tak stałam się świadkiem umiarkowanego sukcesu - a teraz głębokiego upadku - innej naszej biegaczki, Kornelii Marek.

Nie poczułam jednak ani wstydu, ani złości, ani rozczarowania. Zaczęłam się natomiast zastanawiać, co zrobić, by moje dziecko nigdy nie poczuło przymusu bycia najlepszym za wszelką cenę. Jak nauczyć dobrej rywalizacji, dawania z siebie maksymalnego wysiłku, bez oglądania się na wyniki innych. Czy w dzisiejszych czasach, tak bardzo nastawionych na sukces, da się wychować człowieka, który nie będzie unikał walki i rywalizacji, ale będzie wolał uczciwie przegrać, niż posługiwać się "dopingiem" - niedozwolonymi metodami walki? Nie będzie łatwo, ale kto powiedział, że ma być...