Właściwie to nie wiem co napisać, czy pisać ,od czego zacząć? Śmierć-temat tabu .. A spotyka nas praktycznie na co dzień,wszędzie słyszymy,że ktoś miał wypadek,że ktoś zmarł.Przeżywamy .A jak to ktoś z naszej rodziny? Co czujemy? Smutek,żal,rozpacz…Czy powiedzieć o tym dzieciom? Jak?

No właśnie.Pytań tysiące.Ale ja staram się oswajać dzieci ze śmiercią od małego.Dlatego było mi „łatwiej” powiedzieć im o śmierci babci.Mojej Babci,ich-prababci.

Odeszła od nas prawie tydzień temu. W listopadzie skończyłaby 89 lat. Niestety-ciężka choroba ją unieruchomiła na kilka tygodni… Przeszła 3 operacje, jednak się nie udało.

Jaka była moja babcia? Kochana,rodzinna,ciepła,religijna.To od niej nauczyłam się wiele rzeczy,to ona opowiadała mi historie z czasów wojny,to do Niej jeździłam na ferie,wakacje.To Ona trzymała mnie w ryzach i pilnowała ,żebym chodziła do kościoła.To Ona mnie tym zaraziła,choć nie jestem AŻ tak religijna.Często do Niej zajeżdżałam będąc w C. Dzieci również-w drodze do lub ze szkoły wstępowały na przysłowiowe 5 minut. Uwielbiała, gdy się Ją odwiedzało,chociaż ostatnio szybko się męczyła i widać było,że męczą Ją dłuższe wizyty.Mojego męża kochała jak własnego wnuczka.A doczekała się ich 5-oro,w tym jednej wnuczki (ja).Doczekała się pięciu prawnuków-w tym jednej prawnuczki (3 u mnie,1 u brata i 1 u brata ciotecznego).

Choć odeszła i pozostał żal, to jestem zadowolona,że doczekała się takiego dorobku. W sobotę pożegnaliśmy Ją-my,bliższa i dalsza rodzina. Przyjaciele i znajomi, sąsiedzi. Był z nami też Kacperek.Choć jest mały,ale w kościele był bardzo grzeczny.Ludzie byli zszokowani.I pewnie zaskoczeni, że wzięłam tak małe dziecko na taką uroczystość. Ale z drugiej strony-tak jak pisałam wcześniej,oswajam dzieci ze śmiercią.Mimo,że obecnie Kacperek jest mały i niewiele pamięta i rozumie.Babci-prababci również.Na szczęście udało mi zrobić kilka nielicznych fotek babci z Kacperkiem.A jak przyjdzie na to czas-opowiem mu o Niej.A przy okazji –pokazywać zdjęcia.