Jeszcze cię nie znam ...

Dokładnie od 2976 godzin wiem, że jesteś we mnie i szukając odpowiednich słów na opisanie nieopisanego, próbuję to uczucie nazwać. W moim życiu nie wydarzyło się dotychczas nic, co mogłoby się równać z tym, co teraz przeżywam, nic tak niezwykłego i jednocześnie tak naturalnego i oczywistego. Kiedyś sama myśl o noszeniu w sobie prawdziwego człowieka, nawet małego i o ograniczonej ruchliwości, wydawała mi się niedorzeczna. Jak można chodzić, spać, jeść ze świadomością nieustającego towarzystwa - jak to możliwe, że kobiety w ciąży nie paraliżuje strach przed zahaczeniem brzuchem o drzwi, nie zmieszczeniem się w drzwiach obrotowych i niespodziewanym wewnętrznym kopniakiem w wątrobę?Jesteś teraz we mnie tworząca się istoto, istnienie przed zaistnieniem i nie mogłabyś być bardziej na miejscu. Zazwyczaj wszystko mi się w głowie układa, chociaż są chwile obezwładniającej paniki na myśl o moim nieprzygotowaniu, o nieuniknionych słabościach mojego budzącego się rodzicielstwa. Czy możliwe jest, że między nami nie zaiskrzy, że się nie polubimy, że będzie nam się ciężko dogadać? Wiem, że początki mogą być trudne, ale głęboko gdzieś marzę o nagłym wybuchu uczucia, romantycznej eksplozji hormonów, które zgromadzone przez dziewięć miesięcy zmian w naszych ciałach, ułatwią nam to pierwsze spotkanie. Może dzięki ich pierwotnej sile dane nam będzie przeżyć coś, co daleko wykracza poza pierwsze spotkanie dwojga ludzi?Boję się kochanie, ale i nie mogę się Ciebie doczekać. Kocham cię, chociaż Cię nie znam. Mama