Niemal dwa lata temu premier Donald Tusk zapowiedział, że rząd przeprowadzi prawny zakaz bicia dzieci. Bezpośrednim impulsem do złożenia takiej obietnicy była tragedia niespełna czteroletniego Bartka, zakatowanego na śmierć przez konkubenta matki. Dyskusja o prawnym zakazie "dawania klapsów" trwała bardzo długo, momentami była burzliwa (jak wtedy, gdy pod Sejmem pikietowali przeciwnicy penalizacji klapsów, pod hasłami "Ręce precz od moich dzieci").

Wczoraj w nocy stało się - Sejm uchwalił ustawę o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Jednoznacznie zakazuje ona stosowania jakichkolwiek kar cielesnych.

Podoba mi się doprecyzowanie przepisu, dającego pracownikowi opieki społecznej prawo do czasowego zabrania dziecka z rodzinnego domu w celu zapewnienia mu bezpieczeństwa. Pierwszym wyborem musi być w takiej sytuacji ktoś z rodziny (oczywiście mieszkający osobno). Dopiero gdy okaże się, że dziecko nie ma żadnego krewnego, który może się nim zaopiekować, będzie mogło trafić (czasowo, podkreślam) do rodziny zastępczej lub domu dziecka.

Mam nadzieję, że gdy ustawa wejdzie w życie, obawy jej przeciwników (zwłaszcza o nadmierne ingerowanie w życie rodzin niepatologicznych) nie sprawdzą się w ogóle. Gdyby jednak z jakichś powodów dochodziło do nadużyć (nie potrafię sobie wyobrazić takich okoliczności, ale ich z góry nie można przecież wykluczyć) - ustawa nie Biblia, zawsze można ją poprawić.