Od pierwszego ruchu, który poczułam, z każdym dniem było ich coraz więcej i stawały się coraz bardziej wyraźne, do tego stopnia, że wiedziałam kiedy dzidziol się przebudził, albo uprawia gimnastykę. Bardzo długo było to tylko moje szczęście, bo nasze maleństwo nawet własnemu ojcu nie zamierzało zaprezentować swoich akrobatycznych zdolności. Kiedy tylko Bartek przykładał dłoń do brzuszyska, malec natychmiast zamierał w bezruchu i ani prośbą, ani groźbą nie szło namówić go do minimalnej aktywności. Zero odpowiedzi na pukanie! Normalnie miałam wrażenie, że bąbel odwraca się tyłkiem i w duchu mówi do siebie: "Nikogo nie ma w domu!" Momentami czułam się jak dziwak, który sobie wymyśla ruchy dziecka! Przecież to może doprowadzić do obłędu! Ta cała zabawa w chowanego nie dotyczyła tylko dotyku. Jak nikt nie patrzył mój brzuch falował niczym wzburzony ocean, a kiedy tylko mój mąż zarzucał okiem, wtedy nagle spokój! Brzuch nawet nie drgnął! Jak tak można własnego ojca robić w balona?! Nasuwa się tylko jedna myśl: " Dzieci są złośliwe", a tuż za nią nasuwa się kolejna, o wiele smutniejsza w takiej sytuacji: "Niedaleko pada jabłko od jabłoni" :P