Kamilka ma już 11 dni. Jest urocza. Poza kilkoma przypadkami płaczu (który przeradzal się wręcz we wrzask) nasza mała Córeczka cały czas śpi, je...śpi, je... czasem robi co nie co do pieluszki. Usmiecha się szeroko i uroczo chyba nieświadomie jak narazie. Mój cycek jest dla niej zdecywodanie najlepszą rzeczą na świecie, a po cycku ciepłe łóżeczko w którym zapada w błogi sen. Mała Królewna daje nam się wyspać (odpukać w niemalowane- żebym tego nie wypowiedziała w złą godzinę).

Pierwsze dni życia Kamilki to rewolucja dla mnie i całej rodzinki. Na szczęście pomoaga mi mama. Nie potafię sie zmobilizować do poprawek w mgr(jutro zaczynam, żeby zamknąć temat w przyszłym tygodniu), wolne chwile wykorzystuję na takie szalone rzeczy jak ciepły prysznic, drzemka, czy prasowanie...

Tak kocham tego małego szkraba, że chyba mnie z miłości rozsadzi. Najchętniej wsadziłabym ją do jakiejś księżniczkowej komnaty , z której nigdy bym jej nie wypuściła, zeby przypadkiem nie stała jej się krzywda. Chciałabym ją wychować z Mężem na dobrego człowieka. Jest szansa, bo przecież my jestesmy dobrzy;)  i otaczają nas sami dobrzy ludzie :)

Obiecałam sobie trzymać się tych zasad: http://www.szalapska.republika.pl/dokumenty/apel_dziecka.pdf