Dziś dużo dla mnie znaczą osoby, które miały odwagę rozmawiać ze mną o tym, co czułam lub jak się czułam. Nawet moja mama nie umiała i nie miała odwagi ze mną rozmawiać, gdy zaczynałam temat milkła i zaczynała płakać. To ja ją pocieszałam, że tak widocznie musiało się stać a ona płacząc mówiła, że nie chce bym cierpiała, bym przechodziła coś takiego, że chciałaby mi oszczędzić tego potwornego cierpienia.

Wiedziałam, że mój mąż też cierpi, był ze mną całymi dniami przez 16 dni pobytu w szpitalu od 8.rano do 22.00 (na noc nie mógł zostać). W domu, po powrocie ciągle rozmawialiśmy o tym co czujemy. Ja mówiłam o cierpieniu, mąż o strachu. Przyznał mi się, że nawet nie wiedział w szpitalu czy może mnie dotykać jak mam skurcze porodowe, bo nie wiedział czy to by mnie może drażniło (przez 9 dni podawali mi oxytocyne by wywołać poród-to był koszmar). Gdy zobaczyłam jego łzy pierwszy raz w życiu, po porodzie, gdy mu mówiłam, że Jaromir już nie żył jak się urodził, to wiedziałam, że cierpi tak samo jak ja. Chciał być silny ,nie okazać przed mną słabości, bym wiedziała, że mam w nim oparcie. Ja to wiedziałam i wiem do dziś. To właśnie wtedy ulżyło mi trochę, bo wiedziałam, że jego uczucia są tak samo silne i bolesne jak moje.