Nauka samodzielnego spania. Ważny etap w rozwoju dziecka

O tym, dlaczego dziecko powinno spać w swoim łóżeczku, rozmawiamy z dr Radosławem Kaczanem, psychologiem rozwojowym.

czytaj więcej

Guzik prawda, mój syn spał ze mna do 18 miesiaca życia. Bez problemu sie " wyprowadził" do swojego łózka i pokoju. Dzis ma 4 lata jest dzieckiem rozwinientym intelektualnie bardziej niz na swój wiek. Jest samodzielny odkad odkrył ze ma rączki i nóżki. Sam sie odstawił od piersi w wieku 14 miesiecy, sam zdjał sobie pieluszke i siadł na nocnik w wieku 19 miesiecy, sam zdecydował ze chce iśc do przedszkola i nie było zadnego płaczu. W wieku dwóch lat zaczał sam sie rozbierac, zakładac buciki itd. Teraz potrafi sam sie wykapac dokładnie myjac wszystkie "zakamarki" swojego ciała mydłem, nadal ma własne zdanie na rózne tematy. W przedszkolu mozna powiedziec jest " przywódcą" grupy. Ustawia kolegów w pary, stoi i obserwuje kłucacych sie kolegów po czym próbuje załagodzic konflikt, pomaga ciociom we wszystkim sam sie do tego wyrywając.
Wiec to ze jakoby dzieci śpiące z rodzicami nie były samodzielne itd to jakas kompletna bzdura, w całej Europie dzieci spia z rodzicami do niemalże roku tylko w Polsce dzieci od urodzenbia sa skazane na rozdzielenie bo mamy własnie takich psychologów którzy hamuja w matkach instynkt macierzynski, twierdzac ze to złe tamto nie dobre, szkada tylko ze tacy psycholodzy nie przyjda do rodziców i nie zmierza sie póżniej z buntem dwulatka czy roczniaka jak rzuca sie o glebe. Dziecko które ma od urodzenia rodziów przy sobie buntów nie przechodzi, szybciej zaczyna sie uczyc mówic i rozwijac fizycznie i umysłowo, czuje sie bezpieczne pod każdym wzgledem. Zwierzeta tez przebywaja z rodzicami az do osiągniecia samodzielnosci i jakos sobie radza w póżniejszym życiu, tylko człowiek jako jedyny ssak wyrzuca " młode" z gniazda zaraz po urodzeniu.


<a href="[link widoczny po zalogowaniu] src="[link widoczny po zalogowaniu]; alt="Suwaczek z babyboom.pl" border="0"/></a>

Ja też nie zgadzam się z tym artykułem. Lenka spała ze mną do 2 urodzin i dzień po spała już w swoim łóżku. Każde dziecko jest inne i każde dziecko w inny sposób potrzebuje kontaktu z mamą czy tatą. Nie można w ten sposób szufladkować maluszków. Kontakt z rodzicem daje poczucie bezpieczeństwa, które widocznie było bardzo potrzebne. Najważniejsza jest obserwacja dzieci i wychwycenie odpowiedniego momentu. Wszyscy mi mówili, że będę miała problem - guzik z pętelką. Że będę musiała godzinami przesiadywać przy łóżku lub spać obok - też nie prawda. Wystarczył odpowiedni moment i Lenka zaczęła spać w swoim łóżeczku w osobnym pokoju. Dziecko jest aż nadto rozwinięte intelektualnie, szybko nawiązuje kontakty i jest samodzielne, a gdy tylko jest zmęczone bierze swoją podusię i wędruje do swojego pokoju nie potrzebując przy tym żadnego towarzystwa


Zapraszam na mojego
[link widoczny po zalogowaniu]

Bardzo prosimy o codzienny głos
Wielkie Małych Arcydzieła i nasze jeże

[link widoczny po zalogowaniu]

[link widoczny po zalogowaniu]

Najłatwiej dla dziecka i rodzica jest, gdy przyzwyczajamy maleństwo do spania w swoim łóżeczku od początku. Dużo łatwiej oczywiście, gdy dziecko jest karmione mlekiem modyfikowanym, ponieważ wtedy nie budzi się w nocy tak często jak dziecko karmione piersią, a z czasem zaczyna spać w nocy coraz dłużej. Tak też było z moją córeczką, która ma 10 miesięcy i od 2 miesiąca życia jest na mm, więc śpi sama w łóżeczku. Synek natomiast był długo karmiony piersią, więc długo razem spaliśmy, a i teraz nawet nasz rezolutny przedszkolak przychodzi do łóżka rodziców w nocy. Wydaje mi się, że to dlatego, że w nocy się odkrywa i przychodzi do nas się ogrzać. Czy to dobrze czy źle, że mu na to pozwalamy? nie wiem. Szczególnie, że nam rodzicom to specjalnie nie przeszkadza.

Jeżeli rodzice dbają o rozwój dziecka, dużo z nim rozmawiają, bawią się to dzięki temu dziecko jest mądre i bystre. Nie powinno być wtedy problemu z nauką samodzielnego spania, a jeszcze lepiej będzie jeżeli rodzice zachęcą dziecko do tego małym podstępem zachwalaniem jego łóżka, pościeli, poduszeczek dziecko czuję wtedy że ma śliczne łóżeczko i wtedy bardzo chce w nim samo zasypiać

My od początku będziemy kłaść dziecko w jego pokoiku - w jego łóżeczku. W pokoju dziecięcym mamy swoje łózko i przez pierwsze miesiące będziemy spać razem. Gdy już potrzeba karmienia nie będzie w nocy taka częsta - stopniowo będziemy próbowali wrócić do swojej sypialni zostawiając dziecko w pokoju same.W teorii wygląda nam to jako całkiem możliwe do zrealizowania - zobaczymy jak to będzie w praktyce.

Ja od samego początku uczyłam moje dziecko samo spać w łóżeczku i teraz nie mam problemu.Tylko nad ranem kiedy się przebudzi biorę Ją do siebie i śpimy jeszcze do 9 tej ;D To bardzo ważne aby od samego początku dziecko wiedziało gdzie ma spać

To teoria, w praktyce to trudno odkładać dziecko do jego łóżka. Podziwiam wszystkich, którym się udało!

Witam, czytam ten artykuł w momencie kiedy syn ma 4 lata. Myślę że od początku miał zawsze problem z zaśnięciem. Jednakże spał w swoim łóżku po przeczytaniu bajki i przytulasach. Pewnego dnia przyszedł w nocy, że śni mu się koszmar więc został u nas w łóżku i od tamtej pory nie chce spać u siebie. Pytany o powód mówi, że nie lubi swojego pokoju i łóżka. Noe raz z mężem rozmawialiśmy z nim i tłumaczyliśmy że jest bezpieczny, że jesteśmy obok, nie możemy się wyspać i jego samodzielne spanie pozwoli mu wyrosnac na dużego chłopca itp jednakże nic nie działa, jestem bezsilna. Może ktoś z użytkowników miał podobna sytuację i posłużyć jakąś rada