Dzisiaj ten szczególny dzień Wszystkich Świętych, nie zmarłych jak niektórzy mówią. Świętych, którzy, jak ktoś pięknie napisał „ most zwodzony spuszczą nam z nieba na łańcuchach naszych modlitw”. Kolejny raz idziemy odwiedzać naszych zmarłych bliskich, wspominamy, płaczemy, przenika nas ból i wewnętrzna zaduma. Bo trudno, oj jak trudno zrozumieć, że śmierci nie ma, jest Życie. Po drugiej stronie czeka Bóg i jego wielka miłość. Oczekuje na nas wszystkich i pragnie byśmy chcieli zostać Świętymi. Dzisiaj ksiądz uświadomił mi po raz kolejny, że świętym może być każdy i ja też, zwykła nauczycielka, zwykła mama, walcząca na co dzień z chorobami, z pogodzeniem pracy z opieką nad dziećmi, biegnąca zdyszana do domu, wycierająca łzy i prasująca po nocach. Świętość jest dla nas wszystkich! Tylko my ciągle o tym zapominamy. Stałam dzisiaj nad grobem mojego ucznia, który zginął niedawno potrącony przez auto i przyszła mi do głowy myśl: Ten spokojny 13-latek, wytrwały, obowiązkowy i uśmiechnięty, on już osiągnął niebo, a dlatego, że tego dnia zrobił mamie zakupy i wiózł je rowerem do domu.

Mówić nie umiem więcej

                            Mojemu uczniowi Łukaszowi D.

Jeszcze przed chwilą siedziałeś w ławce

Książkę czytając w skupieniu

Miałeś trzynastoletnie marzenia

Które uleciały w okamgnieniu

Trudno jest zrozumieć losu tajemnicę

Dlaczego odszedłeś?- aż niepojęte

Przez łzy widzę twą twarz

I oczy szczere uśmiechnięte

Niedoścignione minione chwile

Mówić nie umiem więcej

Boskie spojrzenie dotknęło cię

I przytuliło Matki serce

W pamięci składam dziś

Związane z tobą wydarzenia

W kopertę wspomnień z napisem

„Nie do zapomnienia”