Komentarze

• leonka | 20-07-2010 21:18:06 | zgłoś naruszenie

  ja jestem w 26tc i nadal pracuje ale tylko do konca miesiaca.pozniej planujer isc na l4.gdyby to ode mnie zalezalo to pracowalabym do konca ale juz powoli zaczyna mi brzuszek przeszkadzac, moja praca jest chodzaca a mi juz zaczynaja nogi puchnac.zawsze bylam bardzo aktywna i nie umialam usiedziec na tylku i dlatego perspektywa rezygnacji z pracy mnie przeraza.jeszcze pozniej zaraz po urodzeniu oczywiscie tez bede musiala siedziec w domu, wiec ogolnie czeka mnie 6 m-cy bycia tylko zona i matka.o ile dobrze pojdzie to po macierzynskim wroce do pracy ale nie jest to zbyt pewne gdyz nie wiem czy bede miala opieke nad dzieckiem.tesciowa mieszka na dolnym slasku, a moja mama jeszcze pracuje, wiec nie wiem jak to bedzie ale nie wyobrazam sobie siedziec 3 lata z dzieckiem w domu.ktos pewnie uzna mnie za wyrodna matke, ale coz...

  

• laska | 20-07-2010 22:07:18 | zgłoś naruszenie

  Ja będąc na wychowawczym na pierwszego synka zaszłam w drugą ciążę i dziś jestem na wychowawczym na drugiego synka. Na obu synów brałąm 2 letnie wychowawcze. Nie żałuję, ale siedzę w tej chwili w domku już ponad 3 latka i jakoś zaczyna mi doskwierac to siedzenie w domu. Szczerze, to nie chciałabym wracac do pracy, bo musiałabym pracowac po 10 godzin i doliczyc do tego dojazdy, które w jedną stronę zajmują ponad pół godzinki. Ile ja bym straciła przez ten czas. A nie mam w miejscowości w której mieszkam nikogo z rodziny. Kolejka do żłobka też jest i nie dam rady na razie oddac dzieci tam. Już sobie tak myślałam, że jak w przyszłym roku skończy mi się wychowawcze na drugiego synka, to poszukam innej pracy. Tak żeby nie pracowac po 10 godzi a mniej. Jedno dobre, że mąż stara się co któryś dzień synów zabierac na męskie spacery i mama ma czas dla siebie.

  

• psycholog | 21-07-2010 00:18:37 | zgłoś naruszenie

  Kasiu, ja tez pracowalam do 9-go miesiaca, bardzo dobrze sie czulam i nie chcialam siedziec w domu. Tez bylam przerazona perspektywa zostania w domu przez tyle miesiecy, bardzo dobrze Cie rozumiem. Wcale nie jestes wyrodna matką :)

  

• psycholog | 21-07-2010 00:22:24 | zgłoś naruszenie

  Aniu, to piekny czas z dzieciakami ale jasne, ze to dlugo i potrzebujesz czegos dla siebie. Super byloby, gdyby Ci sie udalo znalezc prace na kilka godzin dziennie, zebys nie musiala na tak dlugo rozstawac sie z synkami, ale zebys miala tez swoje wlasne sprawy. Trzymam kciuki !! :)

  

• leonka | 21-07-2010 21:06:52 | zgłoś naruszenie

  niestety w polskim spoleczenstwie wciaz silny jest stereotyp Matki polki-czyli kobieta wychodzi za maz tylko po to zeby rodzic dzieci i je wychowywac.nie mam nic przeciwko temu jesli kobieta chce byc z dzieckiem w domu jak najdluzej ale ja chyba tak nie bede umiec.niestety jesli nie bede miec z kim zostawic dziecka to nie bede miec wyjscia jak tylko zostac w domu.moj mezczyzna pracuje od switu do nocy (jest budowlancem) wiec na jego pomoc tez nie bede za bardzo mogla liczyc.ale staram sie byc dobrej mysli.kocham juz swojego bobaska, choc jego poczecie totalnie nas zaskoczylo, i dlatego jestem dobrej myli ze jakos to bedzie;-)

  

• psycholog | 21-07-2010 22:43:56 | zgłoś naruszenie

  Nie ma sensu się przymuszać, jeśli nie mamy na coś ochoty. Dziecko potrzebuje nas szczęśliwych i spełnionych a nie zdołowanych i sfrustrowanych.
  Wierzę, że coś wymyślisz, na pewno znajdziesz najlepsze dla Was rozwiązanie :)

  

• jowita | 25-07-2010 16:19:44 | zgłoś naruszenie

  Ja wróciłam do pracy zaraz po urlopie macierzyńskim. Najgorzej,kiedy mam drugie zmiany. Wstaje z córeczką rano,nakarmię ją ale też zaraz muszę zająć się praniem i gotowaniem-wszystko na szybko! Potem Natalka idzie na drzemkę i często jeszcze podczas jej snu muszę wychodzić do pracy. Wracam-ona już śpi. Tym sposobem widzimy się bardzo krótko-czasem tylko 3 lub 4 godziny....Mała tęskni i okropnie garnie się do mnie a mi aż serce pęka! I smutno mi,kiedy po powrocie słyszę,co takiego Natka dziś zrobiła,co udało jej się powiedzieć,jak zaczyna jeść samodzielnie....mam wrażenie,że uciekają mi przez palce tak piękne dni....

  

• psycholog | 25-07-2010 21:58:40 | zgłoś naruszenie

  To na pewno musi być przykre... To samo mówią moje znajome, które wróciły do pracy. Czasem tak się w życiu układa, że inaczej się nie da.
  Jak sobie z tym radzisz?
  Pozdrawiam

  

• jowita | 25-07-2010 22:44:35 | zgłoś naruszenie

  Nauczyłam się cieszyć jej sukcesami i doceniać starania innych-babci,tatusia,opiekunki. Na początku miałam im wszystkim za złe,że widzą więcej niż ja-mama! Teraz korzystam ile mogę żeby dać małej całą siebie kiedy tylko mogę! Ale za to ciągle słyszę,że ją rozpieszczam. No cóż...tak to jest poukładane :)

  

• psycholog | 26-07-2010 11:51:49 | zgłoś naruszenie

  To musiałaś się nieźle wkurzać, jak oni mówili Ci, co ciekawego dziś się wydarzyło, kiedy Ty byłas w pracy... Za to domyślam się, że jak mała jest już z Tobą, to pewnie nie może się od Ciebie oderwać i poza Tobą świata nie widzi :)

  

• jowita | 26-07-2010 23:59:22 | zgłoś naruszenie

  Dokładnie tak :)) Jest we mnie zapatrzona jak w obrazek a ja w niej zakochana po same uszy!!! Uwielbiam się z nią bawić a kiedy śpi kontemplować w ciszy wspaniałe paluszki u stóp lub mimowolne uśmiechy! To mój cały świat kiedy jestem w domu! Ale potrafię już znaleźć chwilę dla siebie!
  Dziękuję za odpowiedzi:)

  

• psycholog | 27-07-2010 11:48:27 | zgłoś naruszenie

  Też uwielbiam obserwować mojego syna, gdy śpi lub się bawi: jego miny, uśmiechy, spojrzenia. Fantastyczne!
  Pozdrawiam :)

  

Jeśli chcesz dodać komentarz musisz się zalogować.