Osiemnastka

Jak zacząć, skoro początek był już lat temu sporo. Dokładnie tyle, ile metrykalnie osiąga człowiek, by nazywać się dorosłym. To jakby nie początek, to moment znów, jak rok w rok powrotu do tego, co było. Podsumowanie? To źle brzmi, bo jakby się cos kończyło, a to przecież ciągle się zaczyna. Szkoda, że nie od nowa, chciałoby się czasem powiedzieć, w odniesieniu do niektórych aspektów rzecz jasna. Osiemnaście więc lat. To nie ja tyle mam – tyle ma moje małżeństwo. Dorosłe? Nie… Tak samo, jak człowiek w tym wieku dorosłym chcący się nazywać ciągle jest chwiejne i niedojrzałe.
Bilans jakiś? Dorobek? Trójka. I to nie taka szkolna trója, czasem trója z plusem na pocieszenie, ale trójka prawdziwa najwspanialsza. Trójka na szóstkę nawet. Moja trójka. To dorobek nie do przecenienia, nie do porównania. To trzy ciąże, trzy przychodzenia na świat, trzy macierzyństwa. Napiszę o tym jeszcze.
Dzisiaj nie jestem w tym miejscu, w którym mogłabym być, mając wtedy – osiemnaście lat temu to doświadczenie życia, jakie dzisiaj posiadam. Ale to w sumie i tak niezłe miejsce.