To już trzeci Wielki Zjazd Wrześniówek 2007 pod patronatem portalu eBobas.pl. Dwa lata temu, większość naszych dzieci potrafiła mówić zaledwie kilkanaście słów. Rok temu dzieci, trzymając się sznurka, bawiły się w „ciuchcię” pod czujnym okiem rodziców. A teraz?
Podobnie jak rok temu ponad dwadzieścia rodzin zjechało w piątek do Zaniemyśla koło Poznania.Niektórym czteroletnim wrześniątkom towarzyszyło młodsze rodzeństwo. Była trzymiesięczna Maja, prawie roczny Rafałek, szesnastomiesięczny Mateusz, dwuletni Tymek i nieco od niego starsze Karolinka i Janka. – Ja też tak jaczkowałem? – pytał z niedowierzaniem Michał, obserwując Rafałka, mknącego po boisku na czworakach.
ZOBACZ GALERIĘ NOWYCH ZDJĘĆ ZE SPOTKANIA RODZIN WRZEŚNIĄTEK
Starsze i młodsze dzieci bawiły się razem w absolutnej zgodzie. Nie dowierzałyśmy, że to możliwe. Żadnych konfliktów o zabawki, żadnych histerii. „Policjanci” wyposażeni w helikoptery i pistolety na bańki mydlane ścigali rabusiów, uciekających w podskokach, by za chwilę zamienić się rolami i ze ścigających zmienić się w ściganych. W piaskownicy kierowcy ciężarówek i operatorzy kopar z wysuniętymi ze skupienia językami pracowicie ustawiali korki z pojazdów, które czasem kończyły się wielkimi karambolami. Dziewczynki stawiały babki i częstowały wszystkich chętnych do skosztowania swoich wyrobów. – Czy ten piasek można jeść? Bo nasz piasek mamusia pozwala mi jeść… - zastanawiała się Janka. Jedzenia piasku jednak nie było, wystarczyło udawać, że babki są naprawdę pyszne.
Na rozłożonych na trawie kocach grupa fanów Zygzaka McQuenna i innych aut z „Carsów” odgrywała scenki z najnowszego hitu „Auta 2”. Wielkie, kolorowe bańki mydlane nie miały szans na długie wirowanie nad polanką, bo rozochocone dzieci z radością je przebijały. A gdy w piątkowe popołudnie mamy zaprosiły dzieciaki do prac plastycznych, dziewczynki i chłopcy zgodnie przyozdabiali swoje skrzydła: dziewczynki w kwiatki, serca i motylki, chłopcy – we flagi pirackie, zwierzęta, nietoperze i samochody. Firma Astra zadbała, by nikomu nie zabrakło kredek ani farbek, skrzydła mieniły się więc feerią barw. A później był bal (dziewczynki z dumą prezentowały różowe kreacje, a chłopcy niestrudzenie tańczyli „ganianego”), były pikniki w podgrupach – z żelkami, chrupkami, gumami rozpuszczalnymi, paluszkami i innymi smakołykami, z których podczas spotkania dzieci czerpały energię. Dla większości czterolatków posiłki zdawały się być stratą czasu, niechętnie szły na obiad, zaś kanapki konsumowały w biegu, nie chcąc uronić ani chwili z możliwości swobodnej zabawy.
- Tu będzie się palić ognisko, i będę jeść mięsko z szyneczką i keczupem – mówiła podekscytowana Martynka, gdy w sobotę rano zobaczyła przygotowania do wieczornej imprezy. Mięska z szyneczką i keczupem nie było, ale był grill i biesiada, która przeciągnęła się długo w noc, gdy już wszystkie wrześniątka śniły o zabawach z kolegami. I o ciuchci, która czekała na dzieci w niedzielne południe. Podróż wagonami, ciągniętymi przez parowóz – choć niedługa – dostarczyła wielu wrażeń i dzieciom i rodzicom.
I nikt nie miał wątpliwości żegnając się, że za rok na WZW przyjedziemy znów – może w jeszcze szerszym składzie. Bo to jedyna okazja żeby nie tylko zobaczyć dzieci, o których na co dzień piszemy i czytamy na forum, ale porozmawiać o życiu: problemach, wyzwaniach, radościach i smutkach. Nie tylko tych, związanych z dziećmi. Komuś rozpadło się małżeństwo, ktoś ma problemy z pracą, ktoś szuka nowej drogi zawodowej, a ktoś inny zmaga się z chorobą swoją lub bliskiej osoby. Tematów do rozmów i zwierzeń starczyłoby i na miesiąc. Więc zanim się pożegnaliśmy, ktoś rzuca hasło: - Może za rok znów w Zaniemyślu?